Bu sitedeki ilk documentary filmimiz Guatemala City Garbage Dump'tan geliyor. Sadece 39 dakika olmasina ragmen seyirciyi oyle icine suruklemeyi basariyor ki cocuklarin okula gidebilmesine kendi basariniz gibi sevinip anneleriyle birlikte agliyorsunuz. Mike Glad ve Leslie Iwerks in yazar yonetmen, ve diger cogu sey rolunu ustlendigi documentary de copte yasayan bu insanlara hayret etmemek mumkun degil hatta plot line bu kadar. Insanlar coplukte yasiyolar. Hayir. INSANLAR COPLUKTE YASIYOLAR. Bu kadar zamandir yiyemediginizden attiginiz yemekten binlerce ozur dileyesiniz, umarsizca harcadiginiz malzemelerden ozur dileyesiniz geliyor. 2007 de Academy Award icin aday gosterilmis bu aciksozlu binlerce insanin hayat hikayesinin neden kimsenin gozune carpmadigini merak ediyosunuz. Cekilen fotoraflar bile o kadar basarili ve o kadar gercek ki kusku birakmayacak nitelikte olan cikli goruntuye beyniniz zonklayarak bakakaliyorsunuz sadece. Gordugum basarili documentary filmlerden biri. Ustelik bilmemne endustrisinin kolpa yanlarini adlariyla sikayet etmekten daha fazlasi var. Bitmek tukenmek bilmeyen ve buyuk ihtimalle sonu olmayacak olan biseyde atilan ufak ve saglam adimlari gosteren filmin sonunda;, food inc. in sonunda belli markalara karsi olan isteksizlik yerine, butun bu olanlarin bilincinde olup bazi insanlarin dunyayi gercekten daha guzel hale getirmeye calistiklarindan emin olma duygusu on plana cikiyor.

Iste sitesi


Izlenmesini siddetle tavsiye ediyorum.

Bazi filmler vardir gorunce insanlar bu filme yeteri kadar deger vermiyorlar dersiniz, bazi filmler vardir bu filmler gereksiz bi sekilde degerlilestirilmis dersiniz. Sadece filmler degil kitaplar icin de gecerlidir. Birazdan konusucagimiz film malesef ikinci kategoriye giriyor. Kotu bi film demiyorum ama etrafimda kendini o kadar fazla Sid ve Nancy'ye Tom ve Summer'a benzeten insanlar oldu ki, filmi siddetli bi sekilde uzun sure izlemedim. Ayni inat Twilight'a karsi da var ama onu yikabilicegime inanmiyorum, neyse. Film guzel, ama sadece guzel. Hayati gosteren yada ornek alinabilicek, bi film degil. Cok mu fazla elestirdim bastan? Biraz daha ciddi isi ele alalim.
Yonetmen Marc Webb oldukca guzel yonetmis, oyle ki bu kadar "mukemmel" bi sahneyi bile dogallikla izleyiciye sunmus (bkz: ustteki fotoraf) Almost Famous'la hatirladigim Zooey Dechanel'in ailesi zaten Hollywood'dalar. (Bones dizisiyle Emily Deschanel'in karakterinin cok hosuma gittiginin anlasilmasi gerekir) Joseph Gordon-Levitt'in yer aldigi gercekten guzel olan ama hakkinda yazamadigim Inception daki performansi ve Ellen Page'le olan uyumu zaten "Ben iyi ve gelecek vaadeden bir aktorum diyordu. Ustelik islenen 3 kafadar imaji ve hepsine akil koclugu yapan Rachel karakterini oynayan Chloe Moretz'e hayran kaldim. Kostumler ve sarki secimleri de cok basarili ancak film basit ama sofistike bir Romantik filmin otesine gecemiyor. Simdi "basit ama sofistike" ile knedime celismiyorum. Basit cunku taraflardan biri sirilsiklam asik digeri ise baglanamamis. Sofistike cunku the Graduate, the Smiths, Regina Spektor, Sid and Nancy, Beatles referanslari beyaz dizi romantikcilerinin referanslari anlamasina engel. Bu referanslar anlayan icin filmi sempatiklestiriyor ama olaydaki kiz baglanmak istemiyo oglan asik diyebilmek icin Regina Spektor'un adini bilmeye gerek yok.
Ayrica neden bilmem ama "This is not a love story. This is a story about love." diyen dis sese pek bi kil oldum.
Yine ayrica ama filmde saclarla alakali fetisi olan biri olduguna eminim fotokopi odasinda nispeten masum bi opucukten sonra fazlasiyla dagilmis saclar, Summer in saclarinin surekli degismesi. Birazcik yapmacik, cok az.. Ama romantik film yani yapmacik olmasi gerekiyo. Eger romantik film cekiceksek insanlarin yasadigi seyleri gostermeliyiz dolayisiyla butun romantik filmlerin herhangi bi filmi cagristirmalari cok normal.
Filmin sonunda da Autumn ile tanisiyo ya, "Kahretmesin bu ne mevsim kolleksiyoncusu??" kivamina gelmemek icten degil..
gif buldum benim hosuma gitti. Zooey Dechanel gercekten cok guzel o konuda soyliycek hic biseyim yok.
Filmdeki en sevdigim replik ise su olsu "Just because she likes the same bizzaro crap you do doesn't mean she's your soul mate." Butun yuregimle inaniyorum ki bu filmden cikardigim ders genel olarak bu olmali.
Romantik film izlemek istiyosaniz da gidip Ingrid Bergman'li, Audrey Hepburn'lu filmleri seyredin. Yada cok karistim istediginiz seyi izleyin (Regina Spektor'da ayri guzeldir bu arada)

Enteresan bi film filan izlemek isteyenler icin guzel bi film aslinda. Umulan bulunuyo mu ne beklendigine bagli mesela bu film kenarda 1 sene durdu ve ben kendime "bunu izliycem bunu izliycem" dedikce cok muhtesem bisey bekledim. Dolasiyla biraz hayal kirikligi var mi? VAR. Ama filmde gulumseten detaylar var. Moonlight Sonata, Michael Cera, Brad Pitt ve Matt Damon u gormek filan mesela. Drew Barrymore, George Clooney iyi; Julia Roberts eh iyi; Sam Rockwell i yani bas karakteri pek bi sevemedim. (O kim ki demeniz normal bence)(dolayisiyla adina tiklarsaniz imdb ye gidiyosunuz)
2002 yapimi. Yonetmen George Clooney. Basrol oyuncusunu daha iyi secebilirdi sanki. Filmin tam bi genre si yok. Onun yerine guzel mantik hatalari var. Penny nin 60 larin baslarinda hippi oldum oley diye cikip gelmesi bunlardan biri. Penny = Drew Barrymore hippi tarzi kiyafetleri de cok yakismis ama 62-64 de bana cikip UUUuu San Fransisco falan yapmiycaksin. Barris in aldigi egitim sirasinda da e bu boyle olur mu ki denilen seyler vardi, ama bunu spoiler vermeden soylemek pek mumkun degil. Ama sunu soylemeliyim ki egitmenler ogrettikleri insanlara bisey gosterirken onlari oldurup "tuh bu bitti yenisini getirin" demezler. Son olarak yakaladigim "oha aptalmisiniz?" ani ise Helsinki de ters sigara icme olayiydi. Filmde cok sigara sahnesi vardi insanlarin sigarayi tutununden yakmasi gerekmez mi hani mantiken...
Ayrica imdb nin bu konuda beni dogrulayan ve hatta daha fazla mantik hatasi bulan bi sayfasi olmasi beni mutlu etti.

Mesela Sam Rockwell yerine Johnny Depp olsaydi bu filmde film cope gitmezdi. Konu ilgi cekici ama bi sekilde olmuyo. Johnny Depp i dusunun orda. Off diyorum baska bisey demiyorum.

Bide George Clooney biraz daha ugrassaymis daha guzel bisey cikarirmis da sanki Chuck Barris gibi "Lanet olsun adamim 48 saat icinde bi sov bulmam lazim" gibi "hadi cekiyoruz, cektik, dagilin" olmamaliydi.

Bu yazi sitenin tek kotu elestirisi heralde su ana kadar. Izledigim filmler de "Meraba ben George Clooney Fan Club dan geliyorum ehiehi" dermis gibi resmen. Bi sonraki yazim George Clooney siz olucak. Soz.

bu blogun teması çok güzel. ona yazık olmamalı. üşenmediğim bir zaman buna yazıcam evet.

İlk yazımın, Donnie Darko ya da Fight Club hakkında olacağını düşünmüştüm. Ancak bugün izlediğim film beni gerçekten çok fazla etkiledi ve hala beynimde sahneleri, replikleri dönüyor. Bu yüzden bu yazı I Am Sam hakkında olacak.
IMDB diyor ki; I Am Sam 2001 yapımı bir film ve Jessie Nelson yönetmiş. Jessie Nelson pek tanınmış bir yönetmen değil ve benim hoşuma giden bir filmi yok - I Am Sam dışında. I Am Sam gerçekten güzel bir filmdi, The Beatles hayranlığımı tatmin edecek kadar güzel ve kaliteli coverlanmış şarkılardan oluşan bir soundtracki vardı. Bu filmi iyi yapan şey, çok kaliteli oyuncuları ve güzel senaryosuydu sanırım. Bir de, ağlatan filmlerin her zaman daha çok beğenilmesi. Dikkat çekici bir nokta var ki, bu film her yerde "Sean Penn" filmi olarak biliniyor - Jessie Nelson adı çok daha az geçiyor. Gerçekten de bu film, Sean Pennsiz bu kadar güzel olmazdı.
Tak diye dalmadan önce, spoiler içermeyen ufak bir özet geçmeliydim sanırım. Sam Dawson isimli bir adam var, 7 yaşında bir çocuğun zekasına sahip. Gece kalacak ev arayan bir kadınla ilişkiye giriyor (ki filmin tek saçma bulduğum noktası bu oldu. 7 yaşında bir çocuğun zekasına sahip ise, ki hareketleri de o yönde, bir cinsel ilişkiye girebilir mi?) ve kadın hamile kalıyor. Adı "Lucy Diamond" olan çocuk (ve bu da filmin en güzel ayrıntısı) 7 yaşına geliyor ve babasından daha akıllı hale gelmeye başlayınca mahkeme Lucy'yi Sam'den almaya çalışıyor.
Özürlü bir kişiyi oynamanın kolay olmadığına eminim. Ayrıca her filminde gayet karizmatik rollere sahip Sean Penn'i, bunu ego meselesi haline getirmeyip bu kadar başarıyla oynadığı için her sahnede tekrar tekrar takdir ettim. Biraz araştırdıktan sonra, tahmin ettiğim gibi rolüne hazırlanırken uzun bir süre zihinsel engellilerle bir arada olduğunu ve hareketlerini incelediğini öğrendim. Zaten bu rolü başarıyla kotarıyor, dudak hareketleri, bakışlarındaki boşluk, duruşu, her türlü ayrıntı çok başarılı.
Michelle Pfeiffer, Sam'in avukatı, çalışan bir kadının stresini ve hayatını düzene sokma çabasını o kadar güzel yansıtmıştı ki, şu an onu bir aktris olarak düşünemiyorum. Mükemmel olma çabası rahatlıkla hissediliyordu. Tek bir hareketinden, nasıl bir karakter olduğu görülüyordu. Oynadığı sahnelerin çoğu, başarısız bir oyunculukla yapmacık görünecek sahnelerken o bunların hepsini başarıyla kotarmıştı.
Dakota Fanning, bu film çekildiğinde 7 yaşındaymış ve o kadar iyi bir oyunculuk sergilemişti ki, 1990 sonrası doğumlu oyuncular arasında en sevdiğim aktris oldu. Şu anki fotoğraflarına bakıp kıskançlık krizlerine girene kadardı bu, daha da güzel biri haline gelmiş. Ve röpörtajlarına bakılırsa oldukça zeki. Bu sene izlediğim Push isimli saçma filmin en iyi yanı da, Dakota Fanning'di.
Jessie Nelson, bu filmle başarılı bir yönetmen olduğunu kanıtlamış. Şu anda açıklayamadığım (ki yapmam gereken bu aslında, ama izlemeden anlaşılmıyor gerçekten) bir şekilde, diğer filmlerden ayıran bir fotografik yapısı vardı filmin. Bir Tarkovsky veya Türk sinemacılardan örnek vermek gerekirse Nuri Bilge Ceylan filmi gibi "her karesi fotoğraf gibi" şeklinde değil ama, insana oradaymış hissi veren sahneler. Bunun en büyük sebebi de, konuşan kişilere yapılan yavaş zoomlar diye düşünüyorum (ama yanılıyor olabilirim tabii).
Son olarak, ve bu bir spoiler, mutlu biten filmleri seviyorum.